Διάσπαση ή Αποστασία;

 Κανένας δεν κατηγόρησε την Αριστερή Πλατφόρμα όταν  σε όλα τα συλλογικά όργανα και δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε μια διαφορετική άποψη. Ήταν πλούτος για τον πολίτικο συνασπισμό επειδή τον εμπλούτιζε με διαφορετικές ιδέες. Το γεγονός μάλιστα ότι τελικά αποδέχετο την άποψη της πλειοψηφίας αποδείκνυε μια βαθειά δημοκρατική παιδεία.

Έτσι έδειχναν τα πράγματα πριν την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως αν σε εκείνη τη φάση κάποιος διαφοροποιούσε τη θέση του και αποχωρούσε προκαλώντας ίσως και διάσπαση, για ατομικούς ή ιδεολογικούς λόγους, κανένας δεν θα μπορούσε να το κατακρίνει. Συνέπειες θα υπήρχαν μόνο μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν αποχώρισε πχ η ΔΗΜΑΡ προκλήθηκε διάσπαση όμως κανένας δεν μπορεί να την κατακρίνει επειδή είχε μια σημαντική αξεπέραστη διαφορά.

Διάσπαση λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι μια πράξη διαφοροποίησης και αποχώρησης από μια συλλογικότητα που οι κύριες και άμεσες συνέπειες αφορούν πρωτίστως την συλλογικότητα μέσα στη οποία πραγματοποιείται.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση η οποία διάσπαση θα αφορούσε τον ίδιο και τους φίλους του. Όταν όμως έχεις εκλεγεί για να κυβερνήσεις, οι ευθύνες των μελλών και μάλιστα των κυβερνώντων δεν είναι πλέον οι ίδιες. Οι πράξεις και οι επιλογές δεν έχουν πλέον σχεδιαστικό χαρακτήρα, έχουν συνέπειες σε ολόκληρη τη κοινωνία. Η κυβέρνηση έχει την συνταγματική εντολή και ευθύνη να κυβερνήσει. Οι πιθανές πλέον αξεπέραστες διαφοροποιήσεις σε θέσεις και αποφάσεις, οφείλουν να λύνονται με αποχωρήσεις και αντικαταστάσεις, χωρίς να προκαλείται πρόβλημα στη πλειοψηφούσα κυβέρνηση. Οι θέσεις και οι απόψεις της μειοψηφίας δεν είναι δημοκρατικό να επιβάλλονται στη πλειοψηφία με την απειλή τον τερματισμό της δυνατότητας να κυβερνήσεις. Όταν μάλιστα τελικά προκαλούν τον πρόωρο τερματισμό της κυβέρνησης, τότε δεν έχουμε πλέον μια αθώα Διάσπαση, αλλά μια βίαιη συνταγματική εκτροπή, μια Αποστασία! (Έτσι λεγόταν το 65).