29/8/15

Διάσπαση ή Αποστασία;



 Κανένας δεν κατηγόρησε την Αριστερή Πλατφόρμα όταν  σε όλα τα συλλογικά όργανα και δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε μια διαφορετική άποψη. Ήταν πλούτος για τον πολίτικο συνασπισμό επειδή τον εμπλούτιζε με διαφορετικές ιδέες. Το γεγονός μάλιστα ότι τελικά αποδέχετο την άποψη της πλειοψηφίας αποδείκνυε μια βαθειά δημοκρατική παιδεία.
Έτσι έδειχναν τα πράγματα πριν την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως αν σε εκείνη τη φάση κάποιος διαφοροποιούσε τη θέση του και αποχωρούσε προκαλώντας ίσως και διάσπαση, για ατομικούς ή ιδεολογικούς λόγους, κανένας δεν θα μπορούσε να το κατακρίνει. Συνέπειες θα υπήρχαν μόνο μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν αποχώρισε πχ η ΔΗΜΑΡ προκλήθηκε διάσπαση όμως κανένας δεν μπορεί να την κατακρίνει επειδή είχε μια σημαντική αξεπέραστη διαφορά.
Διάσπαση λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι μια πράξη διαφοροποίησης και αποχώρησης από μια συλλογικότητα που οι κύριες και άμεσες συνέπειες αφορούν πρωτίστως την συλλογικότητα μέσα στη οποία πραγματοποιείται.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση η οποία διάσπαση θα αφορούσε τον ίδιο και τους φίλους του. Όταν όμως έχεις εκλεγεί για να κυβερνήσεις, οι ευθύνες των μελλών και μάλιστα των κυβερνώντων δεν είναι πλέον οι ίδιες. Οι πράξεις και οι επιλογές δεν έχουν πλέον σχεδιαστικό χαρακτήρα, έχουν συνέπειες σε ολόκληρη τη κοινωνία. Η κυβέρνηση έχει την συνταγματική εντολή και ευθύνη να κυβερνήσει. Οι πιθανές πλέον αξεπέραστες διαφοροποιήσεις σε θέσεις και αποφάσεις, οφείλουν να λύνονται με αποχωρήσεις και αντικαταστάσεις, χωρίς να προκαλείται πρόβλημα στη πλειοψηφούσα κυβέρνηση. Οι θέσεις και οι απόψεις της μειοψηφίας δεν είναι δημοκρατικό να επιβάλλονται στη πλειοψηφία με την απειλή τον τερματισμό της δυνατότητας να κυβερνήσεις. Όταν μάλιστα τελικά προκαλούν τον πρόωρο τερματισμό της κυβέρνησης, τότε δεν έχουμε πλέον μια αθώα Διάσπαση, αλλά μια βίαιη συνταγματική εκτροπή, μια Αποστασία! (Έτσι λεγόταν το 65).

25/8/15

Για ένα νέο αναπτυξιακό νόμο που επιτέλους θα επικροτεί την ανάπτυξη και όχι την διαφθορά και τον παρασιτισμό

zobbies

του Α. Οικονομίδη*

Ο Αλέξης Οικονομίδης συνοψίζει τις θέσεις για τις βασικές αρχές του ζητούμενου επενδυτικού νόμου, που προτείνει στο Τμήμα Βιομηχανίας του ΣΥΡΙΖΑ:
Η παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας μας, είναι το αποτέλεσμα απολύτως ηθελημένων πολιτικών επιλογών, τουλάχιστον των τελευταίων 30 χρόνων. Το μνημόνιο απλώς την επιτάχυνε και την ολοκλήρωσε.
Αν σήμερα έπεφταν χρήματα από ελικόπτερο, το μόνο που θα διογκώνονταν είναι οι παρασιτικοί τομείς της αγοράς, εκείνοι ακριβώς που μας κατέστρεψαν.» [i]
Αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός 3% του πρωτογενή τομέα, 9% του δευτερογενή τομέα και  88% υπηρεσίες παντός είδους, τότε όχι μόνο ανάπτυξη ποτέ δεν θα δούμε, αλλά θα χάσουμε και την εθνική μας ανεξαρτησία. [ii]

Τι συμβαίνει με τους εκάστοτε αναπτυξιακούς νόμους στα αλήθεια.

Η εφαρμογή των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων, τελικά βοήθησε στην μεγέθυνση των υπηρεσιών (σύμβουλοι-βιομηχανίες υπηρεσιών δημιουργίας business plan και όχι μόνο), του παρασιτισμού, της αθρόας εισαγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού και του αυξημένου διαχειριστικού κόστους που κατανάλωσε σημαντικούς πόρους σε βάρος των πραγματικά δικαιούχων. [iii]
Αντί ο Αναπτυξιακός νόμος να στοχεύει και σκοπεύει στο ζητούμενο που είναι το τελικό προϊόν, περιορίζεται στις προθέσεις επιδοτώντας κυρίως δαπάνες κτιριακού και μηχανολογικού εξοπλισμού (πάντα εισαγόμενου μια που δεν υπάρχει η δυνατότητα έκδοσης πιστοποιητικού για τα εγχωρίως κατασκευαζόμενα!), και πάσης φύσεως υπηρεσιών (ταξίδια, εκθέσεις, συμβούλων και μιας βαριάς βιομηχανίας υπηρεσιών «paper-ρολογίας»), με τελικό αποτέλεσμα την διόγκωση του παρασιτισμού και της διαφθοράς. [iv]
Για να εισπράξεις δε την οιαδήποτε επιχορήγηση, θα πρέπει να καταθέσεις αντίστοιχη εγγυητική επιστολή τραπέζης, αποκλείοντας στην πράξη όσους πραγματικά την χρειάζονται, το αποτέλεσμα είναι να απευθύνεται τελικά μόνο σε αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη!
Οι κάθε λογής «αγράμματες» υπηρεσίες, φορείς ενός άκριτου εισαγόμενου πρότυπου, στο όνομα ενός κατ επίφαση μόνο εκσυγχρονισμού, καταστρέφουν δια της βίας την τοπική παραγωγική μας  πραγματικότητα, πραγματικότητα που ουδέποτε, κατανόησαν, εκτίμησαν σωστά ή αγάπησαν.
Η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ), μαζί με τους εκάστοτε ακαδημαϊκούς αξιολογητές, στην πράξη καταπολεμήσανε  την οιαδήποτε προσπάθεια των μεταποιητικών βιοτεχνικών μονάδων για καινοτομία, υψηλή τεχνολογία και προσπάθεια δημιουργίας νέου προϊόντος, μια και αυτό δεν ταίριαζε στα δικά τους εγκεφαλικά πρότυπα περί κυρίαρχου μαζικού προϊόντος.
Τελικά, δεν ήταν δυνατόν να κάνεις την οιαδήποτε μακροπρόθεσμη επενδυτική πολιτική, διότι είχες να αντιμετωπίσεις ένα απολύτως εχθρικό κρατικό μηχανισμό, σε συνέργεια με τους διάφορους ακαδημαϊκούς συμβούλους, οι οποίοι στην πράξη εδραίωσαν το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, με την απαξία τους στην ενδογενή παραγωγή.

Ριζική αλλαγή διαδικασιών και στόχευσης των αναπτυξιακών προγραμμάτων.

 To μόνο τελικό ζητούμενο κάθε νέας επένδυσης που επιχορηγείται, θα έπρεπε να είναι, η δημιουργία τελικού προϊόντος, υψηλής ελληνικής – εγχώριας προστιθέμενης αξίας (ΕΠΑ) μεγαλύτερης του 35%.

13/7/15

Ποιος Νοιάζεται Πραγματικά Για Το Λαό;




Όλοι είχαμε ονειρευτεί μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια, χωρίς χρέη, μια χώρα που θα μπορούσε εύκολα και γρήγορα να θεραπεύσει τις πληγές πέντε χρόνων λιτότητας. Με ελπίδα το ΣΥΡΙΖΑ όλοι πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να είχαμε ένα άλλο δρόμο περισσότερο ελεύθερο και ανεξάρτητο.
Το αφήγημα περιελάμβανε δυο παραδοχές. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν βαθιά διαπλεκόμενες άρα δεν μπορούσαν να ασκήσουν ανεξάρτητες πολιτικές και το σχεδόν βέβαιο ότι ένα ενδεχόμενο GREXIT θα προκαλούσε νέα παγκόσμια κρίση και άρα δεν θα το επιχειρούσε κανείς. Άρα μια αλλαγή πλεύσης χωρίς λιτότητα θα ήταν απλά ένα θέμα διαπραγμάτευσης.
Δυστυχώς το αφήγημα ήταν είτε αναποτελεσματικό είτε ανακριβές είτε ανεπαρκές. Η πραγματικότητα ήταν ότι οι Γερμανοί είχαν μελετήσεις και επεδίωκαν ένα GREXIT. Προφανώς οι πιθανότητες για μια τίμια συμφωνία δεν υπήρχαν. Οι Γερμανοί θεωρούσαν δεδομένο το GREXIT και η μόνη επιλογή που απέμενε ήταν ένα επώδυνο μνημόνιο.
Μα γιατί η εκδοχή του υπερήφανου GREXIT θεωρείται επαχθέστερο από ένα βαρύ μνημόνιο;
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τις καταστροφικές επιπτώσεις μιας εξόδου σε συνδυασμό με την πτώχευση που θα ακολουθήσει. Ένα μόνο θα αναφέρω. Η οικονομία μας είναι τόσο εμπλεκόμενη λόγω της νομισματικής ένωσης και της ένταξης μας στην ΕΕ, έχει απεμπολήσει τόσα δικαιώματα χάριν του ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ώστε η έξοδος μας να ισοδυναμεί με πολεμική καταστροφή. Κάποιες ασκήσεις επί χάρτου των Γερμανών προέβλεπαν κύμα μετανάστευσης ενός εκατομμυρίου ελλήνων για να επιβιώσουν! Καταλαβαίνετε φαντάζομαι που θα κατέληγαν όλα τα άλλα κεκτημένα που τώρα μόνο απειλούνται.
Μπροστά σ’ αυτή τη ενδεχόμενη κατάσταση καταστροφής ο Τσίπρας ελίχθηκε σαν ηγέτης.  Ξεπέρασε τον εαυτό του, τα πιστεύω του, το βαρίδι του κόμματος που τον τραβούσε στην έξοδο,  τις αριστερές καταβολές του,  τις πιέσεις των Γερμανών για GREXIT και κέρδισε, Ναι κέρδισε ένα μνημόνιο, που δίνει όμως ζωή για τα επόμενα χρόνια. Μόνο αν παραμείνεις ζωντανός μπορεί να δημιουργήσεις το αύριο.
Ποιος νοιάζεται πραγματικά για το λαό; 
Αυτός που υπερβαίνει τον εαυτό του και τα πιστεύω του προσαρμοζόμενος σε μια σκληρή πραγματικότητα για να κρατήσεις σχεδόν ότι έχει κερδισθεί όλα αυτά τα χρόνια ή αυτός που πιστός στις ιδέες και τα πιστεύω του ρισκάρει την ολική καταστροφή.
 

4/7/15

Tο Διακύβευα Του Δημοψηφίσματος


Όλοι ή σχεδόν όλοι οι Ελληνες, επιθυμούν μια συμφωνία για να ομαλοποιηθεί η κατάσταση. Στη συντριπτική πλειοψηφία και αυτοί που επιλέγουν Ναι και αυτοί που επιλέγουν Όχι είναι καλοπροαίρετοι πολίτες και έχουν μια κοινή επιλογή: Τη διάσωση της Χώρας.

Με δεδομένη αυτή τη παραδοχή, η διαφοροποίηση του κάθε πολίτη έχει να κάνει κυρίως με τα βιώματα και τις ψυχικές αντοχές του. Δεν έχουν βιώσει όλοι την κρίση με τον ίδιο τρόπο, δεν έχουν όλοι τη διάθεση να ρισκάρουν για να κερδίσουν.
Η πρόταση του Ναι δείχνει πιο σίγουρη για μια γρήγορη συμβατική συμφωνία με συνέπειες λιτότητας και τα λοιπά γνωστά. Η πρόταση του Όχι δείχνει ανατρεπτική της μέχρι τώρα πορείας, που όμως έχει και την αβεβαιότητα αλλά και την ελπίδα για μια καλύτερη λύση.

Κατά τη γνώμη μου, με δεδομένες τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας, δεν υπάρχει περίπτωση, η όποια λύση, να μην είναι ένα βαρύ μνημόνιο.Το Ναι και το Όχι λοιπόν δεν κρίνουν το είδος της συμφωνίας (σε κάθε περίπτωση λιτότητα θα έχουμε) αλλά την πολιτική κατάσταση τη Δευτέρα.
Κατά τη γνώμη μου ο Τσίπρας αντιμετώπισε ανέντιμη διπλωματία, από ισχυρή μερίδα εταίρων, εξ αιτίας της επιμονής για ένα μνημόνιο με λιγότερη λιτότητα. Ίσως όλη η διαπραγματευτική ομάδα μας να ήταν περισσότερο έντιμη και καλοπροαίρετη απ’ ότι συνηθίζετε!
Είναι βέβαιο επίσης ότι κάποιοι επιδιώκουν συστηματικά την “αριστερή παρένθεση” για τη δική τους μακροημέρευση και αυτό γίνεται εμφανές από την πρωτοφανή σκληρότητα με την οποία πλήττουν ένα λαό για να προκαλέσουν σοκ και δέος, για να εξαφανίσουν κάθε διαφορετική σκέψη σ’ όλη την Ευρώπη.
Οι νεοφιλελεύθεροι της Ευρώπης βρήκαν ευκαιρία να ξεμπερδεύουν με τους Νεοκεϋνσιανούς που εμφανίσθηκαν στο τόπο μας.Με το Ναι έχουμε μια νίκη των Νεοφιλελεύθερων, με το Όχι μια αποδυνάμωση υπέρ των Νεοκεϋνσιανών. 

ΥΓ. Συμφωνία θα υπάρξει σε κάθε περίπτωση, εκτός και αν υπερισχύσει η ομάδα που επιθυμεί την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης.Οι επιθυμούντες την έξοδό μας δεν το αποφάσισαν εξ αιτίας του ΣΥΡΙΖΑ.Κάθε ερμηνεία του Όχι σαν όχι στην Ευρωζώνης είναι αυθαίρετη και εκ του πονηρού. 


5/5/15

Ελληνικό Σήμα

Αυτό το μήνα το blog συμπληρώνει 5 χρόνια.
Το Ελληνικό Σήμα είναι πλέον Brand.
Σίγουρα το blog νιώθει δικαιωμένο και τη προσπάθεια ολοκληρωμένη!



Τώρα ... προσοχή για τα μαϊμού Ελληνικά.